Կարդացեք Վանո Սիրադեղյանի «Սիրելու տարիք» պատմվածքը. «Ես չեմ, երկաթը բռնեց ինձ, մինչև գետնից չպոկի, չի թողնի, որ գնամ, կտրվի»։ Ինձ դուր է գալիս Վանո Սիրադեղյանի այս դիրքորոշումը. Նպատակ դրեք և գնացեք մինչև վերջ՝ անտեսելով ուրիշներին ու նրանց կարծիքը՝ ամեն գնով հասնելու ձեր ուզածին։ Անցեք այն մարդկանց կողքով, ովքեր կանգնած են ձեր ճանապարհին: Ինձ դուր են գալիս նման մարդիկ: Եթե նրանք ձեզ խանգարում են հասնել ձեր ուզածին, դուք պետք է անցնեք դրանց միջով առանց խղճի խայթի, ցույց տաք, որ ավելի ուժեղ եք, քան բոլորը միասին վերցրած։ Եվ կարծում եմ, որ Վանո Սիրադեղյանն իրավացի է, երբ ասում է. «Տղան գիտեր, որ կռվին նախորդող րոպեներն ամենածանրն էին, նրա սիրտը չէր ընտելանում աճող թշնամանքի մթնոլորտին։ Թշնամության թույնը կաթում էր անքունի նուրբ պատյանի վրա։ սիրտը և սրտի բաբախյունը թակում էր ականջներին: Բայց այն անցավ առաջին, երկրորդ, երրորդ հարվածից հետո, ստացումից կամ առաքումից»:
Դժվարը միշտ առաջինն է։ Սառը հակված է ընտելանալու քեզ, և երբ սիրտդ ընկնում է, այն աստիճանաբար դառնում է քո ընկերը և ամեն անգամ քեզ ավելի երկաթյա ու սառն է դարձնում:
Ալիտա Ավետիսյան 